Αν ένας προπονητής αναπτυξιακών ηλικιών επιδοκιμάζει τους αθλητές του, θα μπορέσει να αναπτύξει σε αυτούς αυτοπεποίθηση Αν τους σέβεται θα αναπτύξει το αίσθημα της εμπιστοσύνης Αν πιστεύει στις δυνατότητές τους θα αναπτύξει την πίστη στον εαυτό τους Αν δίνει κίνητρα θα τους οδηγήσει στο να προσπαθούν πιο σκληρά Αν είναι δημοκρατικός θα αναπτύξει την αυτονομία
RESPECT δηλαδή σεβασμός, είναι το σλόγκαν της UEFA το οποίο συνοδεύει τις αρχές του δίκαιου παιχνιδιού και της ευγενούς άμιλλας.
Ένα συνηθισμένο θέμα συζήτησης και προβληματισμού είναι αυτό του χρόνου συμμετοχής στους αγώνες. Ειδικότερα, το αν οι προπονητές θα έπρεπε να συζητάνε για το χρόνο συμμετοχής με τους γονείς.
κάπου στα μέσα του 2015, έπεσα πάνω σε μια σχετική έρευνα που πραγματοποιήθηκε στην Αγγλία. Η έρευνα δεν εστίαζε στα παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο αλλά όπως είναι εύκολα αντιληπτό η συμπεριφορά των γονιών δεν αλλάζει ανάλογα με το σπορ. Σε δείγμα 1002 παιδιών από 8 έως 16 χρονών, το 45% απάντησε ότι θέλει να εγκαταλείψει το σπορ εξαιτίας της κακής συμπεριφοράς των γονιών του. Σε άλλες ερωτήσεις, το 41% είπε ότι οι γονείς του κριτικάρουν την απόδοση τους, πάνω από 25% πιστεύουν ότι η νίκη στο παιχνίδι τους είναι πιο σημαντική για τους γονείς τους και πάνω από 4 στα 10 παιδιά είδαν κάποια στιγμή τον γονιό τους να επιτίθεται λεκτικά σε κάποιον διαιτητή. Τα νούμερα φαίνονται και είναι σοκαριστικά και αποδεικνύουν ότι τελικά το πρόβλημα δεν βρίσκεται μόνο στην έτσι κι αλλιώς προβληματική χώρα μας.
Τι σημαίνει να είσαι προπονητής σε ακαδημία ποδοσφαίρου;
Το ποδόσφαιρο μπορεί να βοηθήσει να μπει σε σειρά η ζωή ενός νεαρού παιδιού, εάν έχει κατάλληλη πειθαρχία και κίνητρα. Το ποδόσφαιρο προσελκύει τα παιδιά που έχουν μια φυσική επιθετικότητα και τάση για αθλητισμό.
Όλοι ΕΜΕΙΣ που ζούμε από πρώτο χέρι ή έμμεσα, στον πολυδιάστατο χώρο του αθλητισμού, πρέπει ταυτόχρονα με την αγωνιστική απόδοση του προπονητή- αν όχι και σε υψηλότερη ποιοτική βαθμίδα- να έχουμε πλήρη συνείδηση του πολυποίκιλου ρόλου του, αλλά κυρίως της κοινωνικής του ευθύνης. Θέμα παλιό, εξαντλημένο στις αναλύσεις και στις εκτιμήσεις αλλά πάντα επίκαιρο, όπως επίκαιρη και απαιτητική είναι η ζωή.
Ακούγεται και είναι αυτονόητο. Στον αγωνιστικό αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό μας ενδιαφέρει η νίκη, η απόδοση, η υψηλότερη επίδοση. Στην προσπάθεια για την επίτευξή τους, ο αθλητής συνήθως εστιάζει ακριβώς σε αυτό που διεκδικεί, δηλαδή τη νίκη. Ακούγεται λογικό. Δυστυχώς όμως δεν είναι αποτελεσματικό!
Δεν προλαβαίνουν να κλείσουν τα τέσσερα κι αρχίζουν μαθήματα αγγλικών. Κάνουν μπαλέτο ή πολεμικές τέχνες δυο-τρεις φορές την εβδομάδα. Ενδιάμεσα τένις, μαθήματα υπολογιστών, κολυμβητήριο. Στο νηπιαγωγείο είναι ήδη παιδιά θαύματα. Μαθαίνουν γραφή κι ανάγνωση στους πρώτους δύο μήνες. Γιατί οι δάσκαλοι είναι πολλοί. Κι όχι μόνο πρωινοί. Το μεσημέρι αναλαμβάνουν μαμάδες και μπαμπάδες και τα απογεύματα γιαγιάδες και παππούδες. «Έλα να δω τι έμαθες σήμερα».
Όσοι στην εφηβεία μας υπήρξαμε αθλητές, βρεθήκαμε αντιμέτωποι στην αθλητική μας εμπειρία με την αποτυχία. Με τη λέξη αποτυχία περιγράφουμε το αίσθημα της δυσαρέσκειας που βιώνουμε ή αισθανόμαστε όταν δεν εκπληρωθεί ένας προσωπικός σκοπός και προσπάθεια.
